Główną ideą, która stanowi fundament koncepcji, jest integracja – rozumiana wielowymiarowo. Z jednej strony dotyczy przestrzeni: usprawnienia komunikacji pomiędzy dwoma poziomami terenu i eliminacji barier fizycznych, z drugiej – wymiaru społecznego, w którym obiekt ma sprzyjać spotkaniom i budowaniu więzi zarówno wśród społeczności akademickiej, jak i osób spoza Uniwersytetu.

Budynek, posadowiony na skraju uskoku terenu, nie stanowi przeszkody w przepływie ludzi – przeciwnie, poprzez efekt „lewitującej” kubatury otwiera się na dziedziniec, intryguje swoją wewnętrzną formą i zachęca do wejścia. Schody, dotychczas postrzegane jako bariera architektoniczna dla osób z niepełnosprawnościami, zostały wkomponowane w motyw horyzontalnych pasów, które spajają całość założenia i nadają mu wyjątkowy charakter.

W kontekście zagospodarowania terenu projekt przewiduje pełną integrację parteru budynku z dziedzińcem i przestrzenią otaczającą. Parter zaplanowano jako otwartą, przeszkloną strefę, przez którą przebiega główny trakt komunikacyjny, łączący oba poziomy terenu. W jego centralnej części zlokalizowano windę, a linearne podziały formy sprawiają, że przestrzeń staje się uniwersalna, przyjazna i dostępna dla każdego użytkownika.